ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗ – Μίκης Θεοδωράκης
Η επιστήμη της Επανάστασης μας διδάσκει ότι τα αυθόρμητα κινήματα μαζών που εκφράζουν τη λαϊκή διαμαρτυρία, είναι αδύνατο να μετεξελιχθούν σε επαναστατική δύναμη αν λείπει η κοινή και αποδεκτή από όλους ηγετική δύναμη που θα τα μεταβάλει σε συγκεκριμένη και πειθαρχημένη δύναμη κρούσης με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και συγκεκριμένα προγράμματα. Χωρίς αυτή τη μετεξέλιξη όσο μεγάλος κι αν είναι ο όγκος και το πάθος των αυθόρμητων αλλά σκόρπιων και δίχως εσωτερική δομή και σύνδεση διαδηλωτών, τα κινήματα αυτά αποτελούν εύκολο στόχο για την Εξουσία και τα συγκροτημένα με στρατιωτική πειθαρχία όργανά της, εφοδιασμένα με όλα τα μέσα βίας από τα γκλομπ και τα δακρυγόνα έως τα όπλα, ακόμα και τα κανόνια (όπως τα χρησιμοποίησαν στην Ινδία οι Βρετανοί κομματιάζοντας το τεράστιο πλήθος).
Το Κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών το δημιούργησε από τη μια μεριά η πρωτοφανής συμπεριφορά της Κυβέρνησης με μια σειρά απεχθείς, αντεθνικές και αντιλαϊκές ενέργειες και από την άλλη η έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης από τις παραδοσιακές-φιλολαϊκές-προοδευτικές δυνάμεις. Δηλαδή ενώ η Κυβέρνηση χτυπούσε με δύναμη 100 μονάδων, οι δυνάμεις αυτές απαντούσαν με 10. Αυτό το κενό των 90 μονάδων ήρθαν να καλύψουν οι απλοί πολίτες, εξ ου και η σφοδρή τους αντίθεση ακόμα και με τα κόμματα της Αριστεράς, απέναντι στα οποία αισθάνθηκαν εγκαταλελειμμένοι, εάν όχι και προδομένοι.
Εμείς του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών (Κ.Α.Π.) ξεκινήσαμε έγκαιρα, πολλούς μήνες πριν το Κίνημα των Αγανακτισμένων, θέτοντας σαν κύριο μέλημα των Σπιθών την οργάνωση του λαού, με στόχο να τον ξεσηκώσουμε, για να αντισταθεί μαζικά στα μέτρα της Κυβέρνησης. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή δηλώσαμε ότι επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός Κινήματος Ιδεών. Όμως στη συνέχεια βρεθήκαμε μπροστά σε μια νέα κατάσταση με τη δημιουργία δεκάδων οργανώσεων-Σπιθών, οπότε διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία λαϊκού κινήματος, θέσαμε σαν άμεσο καθήκον τη δημιουργία ενός πολιτικού οργανισμού με συγκεκριμένη στόχευση και πρόγραμμα, με συνοχή και επαναστατική πειθαρχία, με οδηγό τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές δεσμεύσεις και με κοινή αναφορά σε μια ηγετική δύναμη που θα εξασφάλιζε τον συγχρονισμό και παράλληλα θα σχεδίαζε όπως σε συνθήκες μάχης τις τακτικές κινήσεις απέναντι σε ένα πάνοπλο σύστημα Εξουσίας που καιροφυλακτούσε να χτυπήσει αιφνιδιαστικά και να μας διαλύσει.
Φαίνεται όμως ότι ορισμένοι δεν συνειδητοποίησαν ότι το Προσκλητήριο με τις 5 ομιλίες μου ανέλυε διεξοδικά τους λόγους για τους οποίους θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες μάχης και όχι σε περίοδο λαϊκής εξουσίας και γι’ αυτό φαίνεται πιστέψανε, ότι το μόνο τους μέλημα ήταν να οικοδομήσουν μέσα στον δικό τους μικρόκοσμο τις συνθήκες μιας ιδεατής εξουσίας χωρίς ενιαία δομή, ενιαία δράση και κοινούς στόχους, εντελώς μόνοι, «ελεύθεροι, ανεξάρτητοι» και με μοναδικό σύνδεσμο ανάμεσά τους τις Γενικές Συνελεύσεις σαν αποτέλεσμα της τελικής κατάκτησης της Άμεσης Δημοκρατίας από μέρους τους.
Έτσι οι λέξεις «Οργάνωση», «Ηγεσία» τους προκαλούσαν φρίκη. Στην ουσία απογειώθηκαν από την πραγματικότητα. Από την Διακήρυξη πήραν μόνο ό,τι τους ταιριάζει πηδώντας έτσι πάνω από πολλά ιστορικά στάδια που θα πρέπει να κατακτηθούν ένα προς ένα με ανυπέρβλητες προσπάθειες και θυσίες, για να φτάσουμε στην τελική νίκη, δηλαδή την κατάκτηση της επαναστατικής εξουσίας, για να την σχεδιάζουμε και να την εφαρμόζουμε σε συνθήκες πραγματικές και όχι υποθετικές όπως τώρα.
ΓΙΑ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – Μίκης Θεοδωράκης
Θα πρέπει ευθύς εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι υπεύθυνος για όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν έως τώρα τα θέματα της οργάνωσης υπήρξα εγώ προσωπικά με άμεσο συνεργάτη και βοηθό μου τον Γιάννη Δημητροκάλλη. Τον οποίο έκρινα ως τον πιο κατάλληλο για την εφαρμογή της πολιτικής -πάνω σ’ αυτό το πρόβλημα.
Είναι ένα σοβαρό στέλεχος με πολλά οργανωτικά και διοικητικά προσόντα, που ανέλαβε και έφερε εις πέρας ένα πολύ δύσκολο έργο σε μια κρίσιμη περίοδο του Κινήματος. Στην πορεία όμως διαπιστώθηκε ότι η πολιτική που χαράξαμε αποδείχθηκε τελικά αρνητική, γιατί πρώτον δεν κατανόησε σωστά το εντελώς νέο κλίμα που επικρατεί στη βάση των οργανώσεών μας και δεύτερον με τα αυστηρά κριτήρια που θέσαμε για την «νομιμοποίηση» της κάθε Σπίθας οδηγηθήκαμε σε φαινόμενα συρρίκνωσης και μάλιστα σε μια εποχή που η ελεύθερη και αδέσμευτη εξάπλωση των Σπιθών είχε τον χαρακτήρα μιας αληθινής πλημμυρίδας. Κάνοντας αυτή τη δημόσια αυτοκριτική μου θέλω να ελπίζω ότι οι νέες λύσεις που προτείνουμε δεν θα έχουν φτάσει αργά για ένα νέο οργανωτικό ξεκίνημα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – του Μίκη Θεοδωράκη
Με την παρέμβασή μου στην Θεσσαλονίκη ολοκληρώνονται οι απόψεις μου για το περιεχόμενο, τους στόχους και την αποστολή των Σπιθών, προκειμένου να γίνουν πράξη όλες οι ιδέες που αναπτύσσονται στις τέσσερις ομιλίες μου.
Είναι ανάγκη λοιπόν πριν κανείς αποφασίσει να γίνει Σπιθιστής, να τις μελετήσει σοβαρά, για να γνωρίζει το ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ και τέλος πώς θα κατακτήσουμε και θα υλοποιήσουμε τους στόχους μας.
Από την αρχή σας λέω ότι ο χαρακτήρας της Κίνησης οδηγεί σε μετωπική αντιμετώπιση της κάθε είδους Εξουσίας που κυβερνά σήμερα την χώρα. Άρα είναι συγκρουσιακός και απαιτεί από τον κάθε ένα και την κάθε μία ολόπλευρη στράτευση, αταλάντευτη πίστη, θάρρος, αυταπάρνηση και ατσάλινη θέληση. Γιατί οι Εξουσίες δεν αστειεύονται και όσο αισθάνονται ότι χάνουν έδαφος, τόσο γίνονται σκληρότερες, επικίνδυνες, αδίστακτες.
ΣΠΙΘΑ - ΙΛΙΟΝ 